ថតឆ្នាំ២០០៨ក្នុងស្ទុយឌីយោម៉ូដ៊ែលអន្តរជាតិនៅភ្នំពេញខ្ញុំស្រឡាញ់ អក្សរសាស្ត្រខ្មែរតាំងពីនៅវ័យក្មេងម៉្លេះ។ ខ្ញុំតែងតែគិតនិងស្រមៃចង់ក្លាយទៅជាអ្នកនិពន្ធមួយរូបរបស់ កម្ពុជាហើយរមែងតែងតែ ចិញ្ចឹមចិត្តប៉ងប្រាថ្នាជានិច្ចចង់ចូលជាសមាជិកាមួយរូបនៃសមាគម អ្នកនិពន្ឋខ្មែរ។
ខ្ញុំចាប់កំណើតនៅថ្ងៃទី ២៤ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៧ នៅសង្កាត់លេខ៤ រាជធានីភ្នំពេញ ក្នុងគ្រួសារមួយដែលប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីខ្មែរ។ ខ្ញុំជាបុត្រីច្បងរបស់លោក ចៅ យ៊ី ស៊ុម ចាងហ្វាង(សព្វថ្ងៃគេហៅថាប្រធាន)សាលាឧទ្ធរណ៍ក្រុងភ្នំពេញ និងលោកស្រី ឌីវណ្ណ ដឺឡូប៉េស៍ជាមេផ្ទះ។ ខ្ញុំមានបងប្អូនទាំងអស់១២នាក់ គឺប្អូនស្រី៧នាក់ និងប្អូនប្រុស៤នាក់ដែលមាននាមដូចតទៅនេះ ៖- ព្រហ្ម សង្វាវ៉ាន (ខ្ញុំជាកូនច្បង)
- ព្រហ្ម វ៉ាន់មុនី (ស្រី)
- ព្រហ្ម សិទ្ឋត្រា (ប្រុស) ត្រឡប់មករស់នៅប្រទេសកម្ពុជានិងជារដ្ឋលេខាធិការនៃក្រសួងយុត្តិធម៌ក្រុងភ្នំពេញ។
- ព្រហ្ម សេរីគិត (ស្រី)
- ព្រហ្ម វេតថូរីយ៉ា (ស្រីស្លាប់នៅប្រទេសលាវឆ្នាំ១៩៧៦)
- ព្រហ្ម វិជ្ជីឡា (ស្រី)
- ព្រហ្ម រិទ្ឋី (ប្រុសស្លាប់នៅប្រទេសបារាំងខែសីហាឆ្នាំ២០១០)
- ព្រហ្ម កេណ្ឌី(ប្រុស)
- ព្រហ្ម ដាវុធ(ប្រុស)
- ព្រហ្ម លាភបុណ្ណា (ស្រី)
- ព្រហ្ម សិទ្ឋី (ស្រី)
- ព្រហ្ម សូភី (ស្រី)
- (រូបខាងក្រោម៖ខ្ញុំនិងស្វាមីព្រមទាំងប្អូនៗទាំង១១នាក់ថតជាមួយបិតាមាតាថតឆ្នាំ១៩៧២ក្នុងវីឡារបស់យើងនៅភ្នំពេញ)
ក្នុង បថមសិក្សា ខ្ញុំរៀននៅសាលាបុទុមរាជានាទីក្រុងភ្នំពេញ។ ក្នុងមធ្យមសិក្សា ខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី៦ទំនើបជាតិក្នុងវិទ្យាល័យសង្គមរាស្រ្តនិយមនៅ ទូលគក រួចបានផ្លាស់មករៀននៅវិទ្យាល័យព្រះយុគន្ឋរចាប់ពីថ្នាក់ទី៥ ទំនើបរហូតដល់ថ្នាក់ទី២ទំនើបជាតិ ទើបបានផ្លាស់មករៀនថ្នាក់ទី១ទំនើបដល់ថ្នាក់ទីបញ្ចប់ផ្នែកវិទ្យា សាស្រ្តពិសោធន៍នៅវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្តិ។ ខ្ញុំបានជាប់មធ្យមសិក្សាប័ត្រភាគទី២នៅឆ្នាំ ១៩៧០។
តាំង ពីអាយុ៨ឆ្នាំម្ល៉េះ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅខ្មែរនិងសៀវភៅបារាំងណាស់ ។ លុះដល់ចម្រើនវ័យបាន១៣ឆ្នាំ ចំណង់ចំណូលចិត្តអានសៀវភៅកាន់តែមានសន្ទុះខ្លាំងឡើងៗ។ ខ្ញុំនិយមអានសៀវភៅសិក្សាទាំងភាសាខ្មែរ ភាសាបារាំង និង សៀវភៅប្រលោមលោកខ្មែរផ្នែកមនោសញ្ចេតនា និងជីវិតសោកសៅ។
អាយុ ១៦ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេររឿងខ្លីៗ ដោយហេតុថា មួយថ្ងៃ មុនថ្ងៃប្រឡងមធ្យមសិក្សាប័ត្រភាគទី១ ឬបាក់អង( Baccalauréat 1ère partie) មិត្តនារីរួមថ្នាក់ពីរបីនាក់ ដែលមិនប្រឡងផ្លោះដូចខ្ញុំបាននាំគ្នាមករំខានខ្ញុំដល់ផ្ទះក្នុង ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែរំលឹកមេរៀនឡើងវិញ ដើម្បីត្រៀមខ្លួនប្រឡងផ្លោះបាក់អងនៅថ្ងៃស្អែក។ ទោះបីជាពួកគេបានដឹងច្បាស់ហើយថា ខ្ញុំត្រូវប្រឡងនៅថ្ងៃស្អែកក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនត្រឡប់ទៅវិញឡើយ។ អំពើនេះបានបណ្តាលឲ្យខ្ញុំមានការអាក់អន់ស្រពន់ចិត្តនឹងមិត្ត នារីទាំងអស់នេះជាពន់ពេក។ ការអន់ចិត្តនេះបានជំរុញឲ្យខ្ញុំចាប់ដងប៉ាកកាបង្ហូរទឹកខ្មៅ ជម្រុះភាពសៅហ្មងតាមរយៈការសរសេររឿងខ្លីៗ រួចផ្ញើទៅជូនលោក ម៉ៅ ប៊ុន ថន ដែលជាអ្នកនិពន្ឋ និងជាអ្នករៀបចំការផ្សាយនាទីភាគនិទានរឿងប្រលោមលោកប្រចាំ វិទ្យុជាតិភ្នំពេញ។ លោកម៉ៅ ប៊ុនថន ដែលជាអ្នកនិពន្ឋរឿងអប់រំ ក៏បានយកសាច់រឿងខ្លីៗរបស់ខ្ញុំទៅបញ្ចូលក្នុងរឿងប្រលោមលោក ដែលលោកបាននិពន្ឋហើយក៏ផ្សាយតាមរលកអាកាសវិទ្យុជាតិ ក៏ប៉ុន្តែលោកពុំបានបញ្ចេញឈ្មោះប៉ាកកា ឬរហស្សនាម ព្រហ្ម សុទ្ធធីតារបស់ខ្ញុំម្តងណាឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ក៏ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់ទៅហើយថែមទាំងមានមោទនភាពយ៉ាង ក្រៃលែងក្នុងគ្រានោះ។ ម៉្លោះហើយ ទឹកចិត្តស្នេហាអក្សរសាស្រ្ត និងការចង់សាងឈ្មោះជាអ្នកនិពន្ឋ ដែលបានចាក់ឬសដុះកប់យ៉ាងមាំជ្រៅក្នុងដួងចិត្តក៏បានចាប់ប៉ិច ពន្លកក្នុងបេះដូងក្រពុំតាំងពីពេលនោះមក។*****អានជីវប្រវត្តិពិស្តាររបស់អ្នកស្រី ប៉ិច សង្វាវ៉ាន*****
No comments:
Post a Comment